اصرار بیش از حد ایران در دستیابی به غنی سازی اورانیوم برای چیست؟

فعالیت هسته ای ایران همیشه و در همه حال برای ایران تنش هایی را به وجود آورده است. چه در زمانی که

نویسنده: محسن غفاری

طرح اولیه ساخت نیروگاه هسته ای در مراحل ابتدایی آن  مطرح شد و چه در زمان کنونی که کشورهای غربی و امریکا با یک توافق شش ماهه حاضر شدند ایران به یک سری از  فعالیت های خود اما به صورت محدود ادامه دهد.

نتیجه مذاکرات و این توافق بعد از این شش ماه هرچه که باشد، ایران برای انجام فعالیت های هسته ای خود زمان خریده است و ممکن است در این مدت محدود فعالیت های هسته ای خود را با شدت هرچه تمام تر انجام دهد و بعد از آن هم دهن کجی بزرگی به دنیا بکند.

اما به راستی با وضعیت کنونی که ایران با آن در مورد مسائل هسته ای اش روبرو است، چه باید کرد؟

بعد از پایان این شش ماه توافق، طبیعتا دو اتفاق خواهد افتاد. یک اینکه ایران بر سر حرف خود و توافقی که با کشورهای غربی انجام داده است خواهد ایستاد که در آن صورت توافقات جهت دیگری پیدا خواهد کرد و دوباره مذاکره و مذاکره و مذاکره و دوم اینکه ایران به حرف ها و قول های داده شده عمل نمی کند و همچنان که تا کنون فعالیت پنهانی و زیرزمینی خود را دور از چشم کشورهای بین الملل انجام داده است، ادامه خواهد داد و نتیجه ی آن هم کاملا مشخص است. تحریم های بیشتر و کمرشکن تر، خطر قطعی و جدی جنگ، آواره شدن هزاران هزار ایرانی دیگر، و نابودی مجدد بخش عظیمی از ایران به واسطه ی جنگ.

اما چرا ایران با وجود این همه فشار و تحریم و منزوی شدن، کماکان کمر در راه بدست آوردن تکنولوژی هسته ای بسته است؟

کشوری که سرشار از منابع نفت و گاز است، آیا اصولا نیازی به انرژی هسته ای دارد؟ آیا مقامات ایرانی در صلح آمیز بودن فعالیت هسته ای خود صداقت دارند؟ و آیا می توان به حرفهای دولت ایران در ادامه ی فعالیت خود به صورت صلح آمیز اعتماد کرد یا خیر؟ و سوال اساسی دیگر می تواند این باشد که اگر بر فرض مثال ایران به بمب هسته ای دست یابد، و باز بر فرض مثال اگر ایران با کشوری وارد جنگ شود و سلاح هسته ای داشته باشد ، چه تضمینی وجود دارد که به سمت استفاده از آن نرود؟ رژیمی که در مخالفت های مردم پس از انتخابات 88 به روی مردم خود اسلحه کشید، آیا در برخورد با کشورهایی که با آنها وارد جنگ شود، از تمام تلاش خود استفاده نخواهد کرد؟ حتی اگر به بهای استفاده از بمب هسته ای باشد؟ چرا که در طول تاریخ، رژیم ایران در هر جا که خواسته به راحتی با یک فتوا موضوعی را که نامشروع بوده، شرعی اعلام نموده است. درست است که رهبر ایران در یک فتوای مصلحتی استفاده از سلاح هسته ای را حرام اعلام نموده است، ولی چه تضمینی وجود دارد که رژیم و رهبر ایران به این فتوی متعهد بمانند و فتوی دیگری مبنی بر حلال بودن آن اعلام نکنند؟

از طرفی دیگر حتی در توافقات اخیر کشورهای غربی با ایران نیز، هیچیک از طرفین حتی کشورهای غربی نیز از سلامت و امنیت ساکنان و مردم بومی منطقه هایی که ایران تاسیسات هسته ای خود را راه اندازی کرده است، سخنی به میان نیاوردند.
هیچ کدام به حداقل فاصله و استاندارد لازم برای زندگی در اطراف یک نیروگاه اشاره نکردند و ظاهرا فقط و تنها نگرانی کشورهای غربی نیز تلاش برای دست نیافتن ایران به سلاح هسته بود نه تامین سلامت و امنیت ساکنان و بومیان منطقه.
در حاشیه فعالیت هسته ای ایران می توان هزاران سوال مطرح کرد که بزرگترین آن می تواند این باشد که اصلا چرا کشوری با این همه منابع زیرزمینی، سرسختانه تلاش می کند تا به این فن آوری دست یابد؟
قدرت در منطقه و دنیا، شاید بتواند تنها جواب برای این همه پافشاری باشد. در غیر اینصورت هیچ توجیحی برای فعالیت های پنهانی ایران در بدست آوردن تکنولوژی غنی سازی اورانیوم باقی نمی ماند.

اگر ایران به غنی سازی دست پیدا کند، خیلی زود کشورهای دیگر هم می خواهند در این رقابت جایی داشته باشند. پس طبیعتا آنها هم حق مصلم خود می دانند که اورانیوم غنی کنند. تصور اینکه چه آشوبی در منطقه به وجود خواهد آمد دور از ذهن نیست. در آن موقع در مقابل کوچکترین تنش در منطقه، سران کشورها حق خود خواهند دانست که با یک بمب اتم، از خود دفاع کنند.
کافی است کمی فکر کنیم تا ببینیم آیا ایران هسته ای به صلاح ایران ، ایرانیان و سایر کشورها هست یا خیر؟

اگر امروز جلوی این موضوع گرفته نشود، فردا روزی جوابی برای نسلهای آینده نخواهیم داشت.